معنی مدیح گو - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

مدیحه سرا، شاعری که در مدح دیگران شعر می گوید

(خَ گُ)

مداح. مدحتگر. مدحت سرای:
نوان و سست تنم تا مدیح گوی توام
مدیح گوی تو هرگز مباد سست و نوان.
معزی

(مَ)

مدح. ثنا. عمل مدیح گوی

(خِ زَ)

مدح گوی. رجوع به مدح گوی شود

(خَ)

مداح. ستایشگر. رجوع به مداح شود

(خَ / خِ)

مداح. مدیحه گو. مدحتگر. شاعر که مدح ممدوحی کند

که مزاح می گوید. رجوع به مزّاح و مزاح شود

(نِ)

آنکه گفتار وی مطبوع و خوش آیند باشد. (ناظم الاطباء)

سونگر آفرینگر مدح کننده ستایشگر مداح: خاطر خاقانی است مدح گر مصطفی زان ز حقش بی حساب هست عطا در حساب. (خاقانی)

ستایشگر، مداح، مدح خوان، مدحت گو، مدحت خوان، مدحت سرا، مدیحه سرا، مدح گستر، مناقبت خوان
متضاد: هجوگو

ماده گو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما